Waarom 51 vragen stellen voordat je conclusies trekt?
Ik vind het heel irritant als iemand een mening over mij heeft, als ik niet of onvoldoende gehoord ben. Ook al zit de conclusie heel dicht bij de werkelijkheid…
…het klopt gewoon niet helemaal of zelfs helemaal niet!
Herken je dit? Er wordt van alles over je gezegd door collega’s, vrienden of familieleden en het klopt gewoon niet helemaal of…zelfs helemaal niet.
Je kunt hierop reageren door je af te sluiten -je negeert die ander – of je reageert geprikkeld naar die persoon. Maar je kunt ook terechtkomen in een klaagmodus naar anderen.
Wat je ook doet, je weet dat dit niet de oplossing is. Je wilt graag gehoord worden. Je wilt graag dat die ander aan jou 51 vragen stelt zodat je samen tot een waardevolle conclusie komt.
Ik kreeg afgelopen week een leerzame les in 51 vragen stellen…
Ik zat afgelopen week midden in de nacht bij iemand in het ziekenhuis. Zij was voor onderzoek in het ziekenhuis omdat ze ’s avonds druk op haar borst voelde. Ze was thuis als uitgebreid onderzocht en het leek erop dat geen sprake was van hartfalen. Alleen een bloedonderzoek zou het definitieve uitsluitsel kunnen geven.
Opnieuw werd het zuurstofgehalte in het bloed, de hartslag en de bloeddruk gemeten. Dit zag er allemaal goed uit. Ook het hartfilmpje was prima. Het leek er dus opnieuw op dat er geen complicaties met het hart waren. Alleen de laatste factor kon nog definitief uitsluitsel geven: een bloedonderzoek.
Bij het bloedonderzoek bleek dat er één waarde iets hoger was dan verwacht. Dus kwam de arts ’s nachts om half 2 langs voor het totaalbeeld. Ze luisterde naar haar hart en longen. Duwde op diverse plekken in het lichaam om heel nauwkeurig vast te stellen waar exact de pijn werd gevoeld
En terwijl ze dat deed stelde ze zeker 51 vragen. Hoe voelt dit? Hoe voelt dat? Wanneer voor het eerst pijn? Als ik hier druk wat voel je dan? Als ik daar druk…? Gebruik je nog steeds dit? Hoe was de afgelopen week…? Iemand in de familie met…? Heb je ooit last gehad van…? etc. etc. etc. Vraag na vraag na vraag na vraag na vraag na vraag…
Ik zat met open mond te luisteren. Ik was diep onder de indruk. Ze gaf pas een reactie nadat ze vraag 51 had gesteld met ‘als ik alles zo beluister heb ik de indruk dat… We willen haar graag vannacht hier houden zodat we nog een keer het bloed kunnen onderzoeken. En we hebben haar dichtbij mocht ze weer benauwd voelen.’
Dit uitgebreide onderzoek gaf mij vertrouwen. Er wordt niet zomaar wat gedaan of ‘ga maar naar huis en als u zich niet goed voelt belt u ons en kijken we dan verder.’ Het onderzoek was gericht, nauwkeurig en uitgebreid. Met de zorg om nog even heel alert te blijven
Hoe gaat het stellen van vragen vaak in de praktijk?
- Soms stellen we geen vragen maar trekken gewoon bij voorbaat een conclusie. We noemen iemand lui terwijl we niet gecheckt hebben waardoor die ander niet in beweging is gekomen. Of we gebruiken woorden als ‘jij doet nooit’ of ‘jij bent altijd’
- We stellen subjectieve vragen om onze conclusie te checken of misschien wel om ons eigen vooroordeel te onderbouwen. Subjectieve vragen zijn vaak gesloten vragen. We duwen die ander een richting uit zonder de ruimte te geven om hiervan af te wijken.
- We stellen wel open vragen maar trekken al na een paar antwoorden een conclusie. Terwijl de ander reageert vullen we zelf al de antwoorden in op vragen die we niet stellen. Dit komt trouwens wel heel sociaal over omdat we belangstelling voor de ander hebben. Maar de ‘diagnose’ is niet compleet.
- We nemen de tijd en stellen veel vragen voordat we een reactie geven. En daarbij checken we ook bij die ander of de conclusie die we trekken correct is. We geven de ander de ruimte om erop te reageren, bij te stellen en aanvullingen te geven.
Ik werd er vannacht weer bij bepaald dat ik ook 51 vragen wil (blijven) stellen.
In sta bekend als vragensteller. Dat past goed bij mijn werk als coach. Maar soms stop ik bij vraag 47 en soms stop ik al bij vraag 25 omdat ik denk dat ik het plaatje al compleet heb. In beide gevallen laat ik een paar mogelijke antwoorden liggen. Ik kan input mislopen die kan bijdragen aan een betere conclusie.
Hoe minder goed ik iemand ken, hoe meer vragen ik stel
Ik coach graag mensen die ik nog niet ken. Dat stimuleert mij om veel vragen te stellen. Dan heb ik er de minste moeite mee om 51 vragen te stellen. Ik wil graag alles weten en ik weet dat als iemand antwoorden formuleert, langzamerhand de puzzelstukjes worden gevormd die iemand zelf wil leggen.
Ik leg geen puzzelstukken. Ik geef wel ideeën aan waar ze mogelijk neergelegd kunnen worden. Dit geeft iemand de verantwoordelijkheid om eventueel zelf in een later stadium de puzzelstukken te hergroeperen.
Hoe doe jij dat?
Hoeveel vragen stel je aan je directe collega’s waar je al jaren mee werkt?
Tijdens teamtrainingen hoor ik vaak ‘dat wist ik niet van jou.’
De werkdruk is vaak zo hoog dat we niet de tijd hebben om naar elkaar te luisteren. Maar ook het feit dat je denkt dat je de ander wel kent.
Hoeveel vragen stel jij aan je familie en je vrienden?
Stel je 51 vragen? Of maar 25 vragen? Of stel je helemaal geen vragen meer omdat je het wel weet 😊
Ik heb mij aangeleerd om vooral open vragen te blijven stellen aan familie en vrienden. Ik moet mijn vooronderstellingen voorbij waardoor ik nieuwe dingen leer.
Mijn eigen verhalen ken ik al. Die hoef ik zelf niet meer aan te horen.
Maar juist de antwoorden van een ander geven mij nieuwe inzichten en prikkelen om na te denken.
Wordt jou veel gevraagd door jouw collega’s en door jouw leidinggevende? Als dit gebeurt dan zit je op een prachtige plek. Maar hoe ga je om met een werkomgeving waar wel geoordeeld maar te weinig gevraagd wordt?
Hier is geen standaard antwoord op te geven. Ik heb twee mogelijke tips die je verder kunnen helpen:
- Wordt zelf een hele goede vragensteller. Een goed voorbeeld doet vaak op termijn goed volgen
- Reageer op iemand die iets tegen of over jou zegt dat niet klopt en stel de vraag: Ik hoor dat dit jouw mening over mij is, maar wil je weten waarom ik dit of dat zo doe? Waarom ik zo reageer?
En tenslotte een antwoord op de vraag: waarom 51 vragen?
Gewoon omdat dit één vraag meer is dan 50 😉
50 vragen is al heel veel. Maar je stelt nooit teveel vragen. Ik heb veel waardering voor iemand die mij veel vragen stelt. Ik ben ervan gaan genieten om ook een ander veel vragen te stellen. Ik leer heel veel en ik vind het belangrijk om met die ander samen tot goede conclusies te komen.
Heb jij op dit moment een goede vragensteller nodig om een volgende stap te zetten in je loopbaan? Check of De Talenttraining jou verder helpt. Je hebt de keuze uit een 100 % e-learning, een 7 weken challenge of gewoon een persoonlijk live traject die volledig aansluit op wat jij nu nodig hebt.
Check de mogelijkheden op de website: www.talentdiggers.nl
