Papa don’t preach…
Een jaar geleden ging mijn oudste dochter trouwen. In de weken ervoor heb ik haar fotoboeken bekeken. Regelmatig bleef ik bij een foto steken en mijmerde bij de herinneringen die het beeld opriep. Meerdere malen heb ik tranen moeten wegvegen.
Ik heb 24 jaar als vader het voorrecht gehad om haar te laten ontdekken wie ze al was tijdens haar geboorte. Als ik nu naar haar talenten kijk, dan moet ik erkennen dat deze al vanaf haar babyperiode aanwezig waren. Haar talenten zijn niet veranderd. Zij heeft al spelenderwijs mogen ontdekken wie ze al was en wat haar sterke kanten zijn. Zij mocht leren om zich niet te ontwikkelen naar de verwachtingspatronen van anderen, maar juist dicht bij haar eigen persoonlijkheid te blijven.
Gelijktijdig realiseerde ik mij dat ik in deze 24 jaar wel sterk ben veranderd. In de eerst fase van haar opvoeding was ik er onbewust op gericht om haar te leren haar ‘zwakke punten’ te verbeteren.
Ik deed dit op de manier waarop ik zelf ben opgevoed. En op de manier zoals mijn docenten en leidinggevenden mij stimuleerden om mezelf te ontwikkelen. Een beetje nadruk op mijn sterke punten, maar vooral veel nadruk op het verbeteren van mijn zwakke punten.
Ik gedroeg mij regelmatig niet als vader maar als ‘preacher’. Eén van de dingen waarop ik haar probeerde te veranderen was door te vertellen wat goed en fout was. Ik had de levenslessen al in de praktijk geleerd en zij kon deze lessen zo overnemen zonder ze zelf te ervaren.
Ik moest denken aan één van de eerste songs van Madonna ‘papa don’t preach’. Ik herken niets van deze tekst maar wel ‘roep’ van de titel – kinderen vragen om een vader. Een liefdevolle vader die er voor hen is om het beste van hun talenten naar boven te halen. En dat gaat met vallen en opstaan.
Gaandeweg gingen mijn ogen open voor de talentgerichte opvoeding. Haar uitdagen om zoveel mogelijk tijd en energie te investeren in datgene wat zij leuk vond. En vaardigheden ontwikkelen om haar zwakke kanten te omzeilen in plaats van hier veel energie in te investeren.
Ik leerde hoe ik haar zelf kon laten ontdekken wie zij was en wat ze graag wilde. Ik leerde vragen – luisteren – doorvragen en observeren. En gelijktijdig bemoedigen om te investeren in de uitdagingen die bij haar pasten. Zo heb ik haar op haar 15e gestimuleerd om mee te gaan op een werkvakantie in Kenia. Op haar 18e besloot ze zelf om vier maanden te gaan werken in de getto’s van New York. Levens veranderende ervaringen.
In De Talenttraining maak ik gebruik van De Talententest. In 20 minuten heb je een beeld van je top vijf talenten. Hiermee ga je vervolgens aan het werk. Je wordt uitgedaagd om zelf te reflecteren. Je wordt gestimuleerd om feedback van anderen te vragen. Zij hebben geen last van ‘wishful thinking’. Ze geven terug wat ze zien en horen. En ik bemoedig je om maximaal te investeren in te ontplooiing van jouw talenten. Waarbij ik werk vanuit de gouden regel ‘coach don’t preach.’
Terwijl ik terugdenk aan mijn dochter komen ook alle mensen op mijn netvlies voorbij die ik persoonlijk of in teamvorm heb mogen trainen. Mensen die zijn gaan schitteren omdat ze leerden te leven en werken vanuit hun talenten. Ik voel mij een bevoorrecht mens. Een tevreden vader en trotse TalentDigger 🙂
